In a simple but powerful way, director Ryszard Czekala presents the horror that happened in Nazi concentration camps: prisoners’ dread, humiliation and lost humanity. Its directness and style is sometimes interpreted as a response to the trend of allegorical and philosophical filmmaking that dominated Polish animation in the 1960s.

Czy w filmie animowanym można podejmować tematy zarezerwowane tradycyjnie dla filmu dokumentalnego i fabularnego? Czy można w tym w tym medium oddać piekło życia za drutami hitlerowskiego obozu? Ryszard Czekała udowodnił, że tak. O jego wczesnych filmach mówiono zresztą, że są jak filmy aktorskie. Wśród nich miejsce szczególne zajmuje "Apel" - historia, jakich zapewne wiele zdarzyło się podczas drugiej wojny światowej: grupa bezbronnych więźniów obozu koncentracyjnego zostaje rozstrzelana za niesubordynację podczas codziennego apelu. Siłą tego przejmującego filmu jest jego wyrazista, surowa, czarno-biała plastyka realistyczna, ale daleka od naturalizmu.