De dokter Dimitris Vellis en zijn veel jongere vrouw Irene, afkomstig uit Klein-Azië, vestigen zich, net als veel andere vluchtelingen, in Anavyssos. Irini, in plaats van het verbouwen van voedselproducten – granen, wijnstokken of tuinbouw – zoals aanbevolen door de overheid, geeft er de voorkeur aan rozen te kweken. Hun dorpsgenoten hebben hun eigen problemen: Fotis Glaros, die op een dag zijn veld aan het graven is, staat voor een oud standbeeld, maar verbergt dit feit ijverig. Een dame, die met spanning wacht op de terugkeer van haar zoon van het front, hoort het onaangename nieuws van zijn dood. Dimitris heeft het gevoel dat zijn huwelijk kapot is, en aan de andere kant kan hij niet overweg met de andere Klein-Azië-vluchtelingen. Irene, die de impasse voelt, ontwortelt in een moment van wanhoop de rozenstruiken.

Originally edited in two versions. Version I, 70 minutes; version II, 90 minutes. (The only known existing version is not Markopoulos’s edit and contains additional titles, music and voice-over added later than 1961. 65 minutes.) Filmed in Mytilene and Annavysos, Greece, 1958. Existing copy on video, J. and M. Paris Films, Athens.

Ο γιατρός Δημήτρης Βελλής και η αρκετά νεότερη γυναίκα του Ειρήνη, που προέρχονται απ' τη Μικρά Ασία, εγκαθίστανται στην Ανάβυσσο, όπως και πολλοί άλλοι πρόσφυγες. Η Ειρήνη, αντί να καλλιεργήσει διατροφικά είδη –σιτηρά, αμπέλια ή κηπευτικά–, όπως συστήνει η κυβέρνηση, προτιμάει να ασχοληθεί με την καλλιέργεια τριαντάφυλλων. Οι συγχωριανοί τους έχουν τα δικά τους προβλήματα: ο Φώτης Γλάρος, σκάβοντας μια μέρα το χωράφι του, βρίσκεται μπροστά σ’ ένα αρχαίο άγαλμα, αλλά αποκρύπτει επιμελώς το γεγονός. Μια κυρία, που περιμένει εναγωνίως την επιστροφή του γιου της από το μέτωπο, μαθαίνει τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου του. Ο Δημήτρης αισθάνεται ότι ο γάμος του έχει ναυαγήσει, και απ' την άλλη δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τους άλλους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Η Ειρήνη, νιώθοντας το αδιέξοδο, σε μια στιγμή απόγνωσης ξεριζώνει τις τριανταφυλλιές.