On Easter Sunday, 1939, contralto Marian Anderson stepped up to a microphone in front of the Lincoln Memorial. Inscribed on the walls of the monument behind her were the words “all men are created equal.” Barred from performing in Constitution Hall because of her race, Anderson would sing for the American people in the open air. Hailed as a voice that “comes around once in a hundred years” by maestros in Europe and widely celebrated by both white and black audiences at home, her fame hadn’t been enough to spare her from the indignities and outright violence of racism and segregation.

Op Paaszondag 1939 stapte alt Marian Anderson naar een microfoon voor het Lincoln Memorial. Op de muren van het monument achter haar stonden de woorden ‘alle mensen zijn gelijk geschapen’. Anderson mocht vanwege haar ras niet optreden in Constitution Hall en zong in de open lucht voor het Amerikaanse volk. Geprezen als een stem die ‘eens in de honderd jaar opduikt’ door maestro’s in Europa en alom gevierd door zowel het blanke als het zwarte publiek thuis, was haar bekendheid niet genoeg geweest om haar te behoeden voor de vernederingen en het regelrechte geweld van racisme en segregatie. .