Against a plain, unchanging blue screen, a densely interwoven soundtrack of voices, sound effects and music attempt to convey a portrait of Derek Jarman's experiences with AIDS, both literally and allegorically, together with an exploration of the meanings associated with the colour blue.

导演德里克·贾曼的辞世遗作《蓝》，记录下了他罹患艾滋后的最后岁月。此时的贾曼已经双目失明，面对他的是死亡的颜色——这忧郁的蓝。影片从始至终都是满眼的蓝色，也是唯一的颜色。无画面无情节，也没有对白没有人物，除了诗性的背景音乐和贾曼宁静安详的自白。贾曼用这种极端的“反电影”形式，向我们讲述他最后的岁月：是嘈杂烦躁的医院声，也是岸边孤独深沉的海浪声；是他面对死亡时毫无怨言的沉默，也是他不舍离开深爱恋人的不忍与决绝。

Un écran uniformément bleu. En voix off, des comédiens disent des poèmes et des textes tandis que Derek Jarman lit le journal intime de sa maladie, décrit les traitements contre le sida, cite la presse…

En una pantalla siempre azul, una banda sonora entretejida de voces, efectos sonoros y música intenta ser una especie de retrato de Derek Jarman y sus experiencias con el SIDA, además de un análisis de los conceptos asociados al color azul. Todo ello sin concesiones al sentimentalismo o a la autocompasión e incluso recurriendo de vez en cuando a la ironia o el humor. (FILMAFFINITY)

에이즈로 인해 시력을 잃은 데릭 저먼은 나이젤 테리, 존 쿠엔틴, 틸다 스윈튼 등 절친했던 친구들의 목소리를 빌어 푸른 화면 너머에서 삶과 죽음, 빛과 어둠, 사랑과 예술에 대한 이야기를 들려준다.

Ostatni film Dereka Jarmana, zmarłego w 1994 roku, został uznany za jedno z najbardziej kontrowersyjnych dzieł w historii filmu. "Blue" jest filmem, który składa się z błękitu, muzyki (Simona Fishera Turnera, Karola Szymanowskiego, Erika Satie) oraz głosów, które dociekają znaczenia koloru, odkrywają zaskakujące, najróżniejsze skojarzenia, ujawniają tajemnice. To rodzaj intymnego dziennika człowieka, który wie, że niebawem umrze.